Δομικό χαρακτηριστικό του καπιταλιστικού συστήματος είναι η κατάρρευση και κυρίως η οικονομική κατάρρευση. Στο παρελθόν υπήρξαν οικονομικές κρίσεις ανάλογου αλλά και μεγαλύετρου μεγέθους από τις οποίες τα κράτη όχι μόνο κατάφεραν να εξέλθουν αλλά κατάφεραν επίσης να αναθάλλουν και να ευημερεύσουν. Συνεπώς, είναι προφανές ότι σε βάθος χρόνου θα εξέλθουμε από την παρούσα οικονομική κρίση˙ το ζήτημα όμως είναι κατά πόσον ανώδυνα ή επώδυνα θα εξέλθουμε από την εν λόγω κρίση αλλά και το τι είδους Ελλάδα θα υπάρχει στην μετά κρίση εποχή.
Μεγάλο ενδιαφέρον παρουσιάζει ο τρόπος με τον οποίο προσπαθεί η Ε.Ε. να επιλύσει το πρόβλημα: προβλέπονται σημαντικές οικονομικές κυρώσεις για όσα κράτη – μέλη δεν τηρούν το όριο του 3% του ΑΕΠ στο έλλειμμα και το 60% του ΑΕΠ στο χρέος. Καμία αλληλεγγύη ανάμεσα στα ευρωπαϊκά κράτη, καμιά βοήθεια από κανένα σε κανένα. Το κάθε κράτος ενδιαφέρεται για τα προβλήματα του οίκου του αντί οι ισχυρότεροι να βοηθούν τους οικονομικά αθενέστερους. Οι Ευρωαπαίοι δεν ενδιαφέρονται για καμιά Ελλάδα ή για κανέναν άλλον περιθωριακό παίκτη, αλλά μόνο για τη συνοχή και τη διατήρηση του κύρους της Ένωσης. Οι πιστωτές ενδνιαφέρονται μόνο για το πως θα πάρουν τα χρήματά τους πίσω. Και δικαίως.
Απότελεσμα αυτού είναι να ακολουθείται μια αυστηρή περιοριστική οικονομική πολιτική η οποία προϋποθέτει οδυνηρά μέτρα λιτότητας τα οποία θα πλήξουν κυρίως τους φορολογούμενους πολίτες. Κανένας όμως στην Ελλάδα δεν έχει το θάρρος και την ωριμότητα να αποδεχτεί το μερίδιο της ευθύνης που του αναλογεί για το πως φτάσαμε στο σημείο αυτό και γι’αυτό από τούδε και στο εξής το κλειστό κέντρο και η παράλυση της χώρας θα γίνει καθημερινό φαινόμενο. Οι Έλληνες τρέφουν την αυταπάτη ότι κάποιος άλλος ευθύνεται (αν μπορούμε να αποδίδουμε ευθύνες σε τέτοιες καταστάσεις) αλλά ποτέ οι ίδιοι. Ποτέ δεν φταίει σε τίποτα αυτός ο αγνός και αθώος λαός ο οποίος παρασέρνεται από τα κακόβουλα σχέδια των συτημάτων. Γιατί τόσος ρομαντισμός;
Εδώ παρουσιάζεται το εξής παράδοξο: επίλεξαμε μεν τον ανώδυνο τρόπο, ήτοι το μνημόνιο ως διέξοδο από την κρίση, κάθε μέρα ωστόσο καταφερόμαστε εναντίον αυτού. Στεκόμαστε απέναντι στην οικονομική κρίση με ένα μίζερο και μεμψίμοιρο τρόπο. Αντί το φαινόμενο αυτό να μας επαναφέρει στην πραγματικότητα μας έχει κάνει ακόμη πιο δειλούς και μίζερους. Αντί να κοιτάξουμε πως να βάλουμε μια μορφή τάξης σ’αυτό το χαώδες και υπο διάλυση κράτος, το σπρώχνουμε όσο πιο βαθιά γίνεται στη δίνη της εξαθλίωσης. Ο μηδενισμός είναι προ των πυλών.
Ευελπιστώ ότι η παρούσα κρίση θα λειτουργήσει σαν ένας μηχανισμός εκκαθάρισης από κάθε είδους σάπιο και σαθρό. Ο ανταγωνισμός θα είναι τόσο έντονος και ωμός που θα αφήσει μεν πολλούς στο δρόμο θα καταξιώσει δε όσους πραγματικά αξίζουν. Επί πολλά έτη φανήκαμε ένας ανεύθυνος και ανώριμος λαός και τώρα το πληρώνουμε. Πρόκειται λοιπόν για έναν απαραίτητο μηδενισμό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου