Μέσα από τις πέντε νουβέλες του εν λόγω βιβλίου, ο μαρκήσιος επιτυγχάνει για άλλη μια φορά να στήσει ένα παιχνίδι γάτας και ποντικιού που παίζεται ανάμεσα στο κακό και την αθωότητα, τα πάθη και την αρρετή, το θύμα και τον θύτη. Χρησιμοποιώντας μια γλώσσα κλασική, γεμάτη υπονούμενα και αποσιωπήσεις, ο Μαρκήσιος ντε Σαντ μας δείχνει με απίστευτη ακρίβεια και σαγηνευτική πειστικότητα τα χτυπήματα που δέχονται τα αθώα και ανυποψίαστα άτομα τόσο από την κυνική, σκληρή και διαβολική μοίρα όσο και από τους εξίσου σκληρούς και διαβολικούς ανθρώπους.
Η Φαξελάνζ αφήνει τον νεαρό αγαπημένο της σαγηνευμένη και αποπλανημένη από τα παραπειστικά θέλγητρα και τις αρρετές του βαρόνου ντε Φρανλό. Πίσω όμως από αυτή τη μάσκα αποκαλύπτεται ένας διαβολικός τρομοκράτης ο οποίος καθιστά συνένοχη στα στυγερά εγκλήματά του την ανυποψίαστη νεαρή.
Στη Γαλλία του ΙΗ’ αιώνα, η Φλορβίλ αποφασίζει να αφοσιωθεί στο καλό και την αρρετή˙ η μοίρα όμως έχει διαφορετική άποψη: παντρεύεται τον πατέρα της, αποκτά παιδί με τον αδερφό της, σκοτώνει τον γιο της και γίνεται η αιτία για το θάνατο της μητέρας της. Η αυτοκτονία είναι η μόνη διέξοδος. Αντιθέτως, η βαρώνη ντε Βερκέν, η οποία αφιέρωσε ολόκληρη τη ζωή της στην αναζήτηση των ηδονών, έχει ζήσει μια ευχάριστη ζωή και στο τέλος ανταμοίβεται με έναν έντιμο, ήσυχο και χωρίς τύψεις θάνατο.
Ζήτημα ρόλων δεν τίθεται στο έργο του μαρκήσιου καθώς οι χαρακτήρες δεν χωρίζονται τόσο σε άνδρες και γυναίκες, καλούς και κακούς, όσο σε θύτες και θύματα, αρνάκια και λύκους˙ και τα θύματα είναι κατά βάσιν γυναίκες. Ο έρωτας ανάμεσα σε δύο άνισα μέλη δεν μπορεί να είναι ποτέ εξ’ίσου ευχάριστος καθώς η απόλαυση και η ηδονή είναι αποκλειστικά τρόπαια του θύτη. Ο έρωτας κατά τον Σαντ είναι πολιτική.
Ο διαβολικός και ταυτόχρονα θεϊκός μαρκήσιος, επινοεί πέντε νουβέλες μέσω των οποίων μας φανερώνει τη συνεχή καταδίωξη και εν τέλη την υπονόμευση της αθωότητας και της αρρετής οι οποίες μέσα σε έναν κόσμο γεμάτο πάθη και επιθυμίες δεν μπορούν να βρουν ησυχία. «Δεν υπάρχει καμιά άσεμνη περιγραφή σ’αυτές τις νουβέλες», ωστόσο ο Σαντ κλείνει το μάτι στον αναγνώστη καθώς του αποκαλύπτει με έντεχνο και κομψό τρόπο πως «η φρίκη καραδοκεί αποκλειστικά μέσα στο επιδέξιο στήσιμο κάθε παγίδας που στήνεται για τα αφελή θύματα».
Κατά τον Roland Barthes, «ο Σαντ είναι ο μυθιστοριογράφος της λεπτομέρειας, του ταξιδιού χωρίς τέλος, της μικρής ιστορίας που γεννά μιαν άλλη μικρή ιστορία. Η μυθοπλαία του δεν έχει τέλος, δημιουργεί έναν αυτάρκη κόσμο στον οποίο βυθιζόμαστε, δημιουργεί μια μυθοπλαστική κοσμογονία όλο επαναλήψεις».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου